Quercus robur L. (Quercus pedunculata Ehrh.) – Dąb szypułkowy
Quercus sessilis Ehrh. (Quercus sessiliflora Slisb.) – Dąb bezszypułkowy
Fagaceae – Bukowate
Surowiec stanowi kora młodych pni i gałęzi zebrana na wiosnę przed rozwojem liści, wysuszona w cieniu, w temperaturze nieprzekraczającej 35°C.
Dąb wygląd i pochodzenie:
Surowca dostarczają dwa gatunki dębu: dąb szypułkowy i dąb bezszypułkowy. Wymienione gatunki są rozpowszechnione w strefie umiarkowanej, w Europie, Ameryce Północnej. W Polsce również rosną powszechnie, tworząc nieraz zwarte las, tj. dąbrowy, na niżu i w górach do wysokości 700 m n.p.m. Dąb bezszypułkowy jest raczej rzadszy, szczególnie w górach.
Korona potężna, rozłożysta, nieregularna. Liście odwrotnie jajowate, dł. 15 cm, szer. 8 cm. Kwiaty rozdzielnopłciowe – męskie zebrane w zwisające kotki, żeńskie – na szypułce dłuższej niż ogonek liściowy. Kwitnie IV-V. Kora w postaci rurek lub rynienek. Powierzchnia zewnętrzna gładka, srebrzystoszara lub brunatna, lśniąca. Wewnątrz żółtobrunatna, matowa. Na zewnętrznej powierzchni widać przetchlinki. Smak silnie ściągający, nieco gorzkawy.
Dąb działanie i zastosowanie:
Kora dębu ma właściwości ściągające. Stosuje się ją głównie zewnętrznie w stanach zapalnych skóry, błony śluzowej jamy ustnej i gardła, w obrębie narządów płciowych i odbytu, w nadmiernej potliwości dłoni i stóp, niekiedy do wewnątrz w biegunkach. Wyciągi z kory hamują namnażanie wirusów.